บทที่ 108

เอเลนไม่รู้ว่าตัวเองติดอยู่ในห้วงสำนึกอันมืดมิดมานานเท่าไรแล้ว

ความรู้สึกเย็นเยียบสัมผัสผิวของเธอ พร้อมกับกลิ่นคาวคล้ายสนิมเหล็กที่น่าคลื่นไส้

เปลือกตาของเธอสั่นระริก สติสัมปชัญญะค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นจากความมืดมิด

อาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงยังไม่จางหายไปทั้งหมด แขนขาของเธอหนักอึ้งจนแทบทนไม่ไหว ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ